معاون رئیس‌جمهور آمریکا چندی پیش اعلام کرد که آمریکا باید تا سال ۲۰۲۴ به ماه بازگردد. اکنون به‌نظر می‌رسد که این تصمیم آمریکا با پشتیبانی جدی یکی از مشهورترین فضانوردان سابق ناسا همراه شده است. باز آلدرین، از اعضای خدمه‌ی مأموریت آپولو ۱۱ و یکی از نخستین انسان‌هایی که روی ماه قدم گذاشت، در یادداشت تازه‌ای که در واشنگتن پست، نه‌تنها برنامه‌ی ناسا برای بازگشت به ماه را بسیار مهم دانسته، بلکه از مهاجرت عظیم انسان‌ها به سیاره‌ی سرخ نیز به‌عنوان اولویتی ملی برای شهروندان آمریکایی یاد کرده است. یادداشت اخیر آلدرین در ادامه آمده است:

ماه گذشته، مایک پنس، معاون رئیس جمهور ایالات متحده اعلام کرد که این کشور درصدد عزیمت مجدد به ماه است. من با جان و دل با او موافق هستم. من در آنجا بودم و می‌توانم بگویم که اکنون زمان بازگشت فرارسیده است. وقتی نیل آرمسترانگ، مایکل کولینز و من ۵۰ سال پیش در ماه ژوئیه (۲ مرداد ۱۳۴۸) به ماه رفتیم، دستاوردهای فراوانی در آن مأموریت رقم زدیم. آپولو ۱۱ قصد داشت توانایی آمریکا در پایبندی به تعهدش در اکتشافات فضایی و همچنین امنیت ملی و برتری فناورانه‌اش را اثبات کند. ما با گام‌نهادن روی ماه، تمام این‌ها را به اثبات رساندیم. ما «در صلح برای تمام بشریت» به ماه رفتیم که هم‌اکنون بیش از همیشه بدان نیاز داریم.

امروزه، بسیاری از کشورها چشمانشان را به ماه دوخته‌اند؛ از چین و روسیه گرفته تا کشورهای اروپایی دوست آمریکا و حتی خاورمیانه. این قرارگیری مجدد ماه در کانون توجه مأموریت‌های اکتشافی فضایی، اتفاق خوبی است. ایالات متحده باید با این کشورها دست به همکاری بزند و در اکتشاف هر جنبه از ماه، از زمین‌شناسی و توپوگرافی تا هیدرولوژی و تاریخچه‌ی کیهانی این کره، خود را به‌عنوان رهبری مشتاق مطرح کند. در انجام این کار، ما می‌توانیم همکاری در مدار نزدیک زمین تا ماه را علنی، مشتاقانه و دوستانه برعهده بگیریم.

باز آلدرین

درهمین‌حال، سیاره‌ی سرخ نیز باید به‌طور جدی درکانون توجه ایالات متحده قرار گیرد. مریخ درانتظار اکتشاف، نه با ربات‌ها و کاوشگران، هرچند من از مأموریت‌های غیرانسانی ناسا پشتیبانی می‌کنم؛ بلکه به‌دست مردان و زنان زنده، راه‌رونده، صحبت‌کننده، حمل‌کننده و شجاع است.

برای تحقق رویای تسخیر مریخ، اعضای کنگره، دولت ترامپ و مردم آمریکا باید باتوجه کافی، مأموریت‌های اکتشافی انسانی به مریخ را به اولویتی ملی تبدیل کنند. واضح بگویم، منظورم صرف میلیاردها دلار پول مالیات‌دهندگان روی معدود وسایل حمل‌ونقل فضایی و دادن امکان بازگشت به مسافران نیست تا بتوانند کتاب خاطراتشان را بنویسند، تصاویر سفر را به اشتراک بگذارند و از تجربه‌های بدیعشان صحبت کنند؛ منظور من چشم‌انداز بسیار متفاوتی است.

تمرکز ایالات متحده و تعهد یکپارچه‌ی ما باید به گشودن دروازه‌ای به‌سوی مهاجرت عظیم بشریت به مریخ در دوران ما معطوف شود. درباره‌ی چگونگی انجام این کار تاکنون‌های کتاب‌های متعددی نوشته شده است و دولت‌ها و رهبران غیردولتی نیز در پی‌ریزی برنامه‌های باشکوه از آن‌ها الهام گرفته‌اند. اما برنامه بدون ساختار دقیق و بدون آن «گام بعدی» درون آینده، صرفا فانتزی (خیال‌پردازی) است.

آمریکایی‌ها در نوشتن فانتزی مهارت دارند و در تحقق خیال به واقعیت بی‌همتا هستند. ما با برنامه‌هایی فضایی مرکوری، جمنای، آپولو و هزاران شیوه‌ی دیگر، این توانایی را نشان دادیم. اکنون زمان آن رسیده است که به برنامه‌های ساخت، معماری و پیاده‌سازی بپردازیم و آن گام بعدی یعنی بازگشت بین‌المللی پایدار به ماه و گشودن مسیر برای عزیمت به مریخ را برداریم.

دولت ترامپ و کنگره‌ی فعلی متاثر از اشتیاق مردم برای رهبری فضایی، می‌توانند مسیر حرکت را هموار کنند. گام بعدی به‌تدریج فرودهای قمری اولیه‌ی ما را گسترش خواهد داد و سکونتگاه‌های دائمی را روی ماه برپا خواهد کرد. در همین حال، آماده‌سازی برای مهاجرت دائمی به سیاره‌ی سرخ نیز می‌تواند انجام شود. تمام این اهداف در محدوده‌ی دسترسی انسان امروزی قرار دارد؛ اما دستیابی‌به آن‌ها با گام یکپارچه‌ی بعدی در فضا آغاز می‌شود. کشوری که بهترین وضعیت را برای تحقق این چشم‌انداز دارد، ایالات متحده‌ی آمریکا است.

درست همان‌طور که پرزیدنت جان‌اف کندی به‌خاطر سخنرانی‌ انگیزه‌بخش و نقش مهمش در رسیدن به ماه به‌یادآورده می‌شود، دولت ترامپ و کنگره‌ی فعلی نیز در دهه‌های آتی برای قراردادن دائمی انسان‌ها روی ماه و آمریکایی‌ها روی مریخ و باقی‌گذاشتن ردپای انسان روی خاک سرخ و متعاقب آن مهاجرت احتمالی به این سیاره به‌خاطر آورده خواهند شد.

خدمه آپولو ۱۱، از چپ به راست: نیل آرمسترانگ، مایکل کولینز، باز آلدرین

از نظر علمی و فنی، مأموریت‌ها از زمین به مقصد مریخ برای مهاجرت پیچیده هستند. بااین‌حال، ماهیت انسان و به‌طور بالقوه بقای نهایی گونه‌ی ما، مستلزم نفوذ پیوسته‌ی بشریت درون کیهان خواهد بود. نام آن را کنجکاوی یا پیش‌اندیشی، برنامه‌ریزی راهبردی یا سرنوشت بگذارید. به زبان ساده ما یا اکتشاف می‌کنیم یا منقرض می‌شویم. به‌همین‌خاطر باید با آن کنار بیایم.

در دنیای چنددستگی و درماندگی، مأموریت، یکپارچگی برای تمام آمریکایی‌ها و بشریت است. درنتیجه، من به‌شخصه از اینکه درحال بازگشت به ماه هستیم، خوشحالم و از پرزیدنت ترامپ و معاون او به‌خاطر تعهدشان سپاسگزاری می‌کنم. اما چشمان من نظاره‌گر افق وسیع‌تری است و به سیاره‌ی سرخی دوخته شده که در انتظار پرچم آمریکا و پلاکی است که روی آن نوشته شده باشد: «ما درصلح آمدیم برای تمام بشریت.»